شعری بگو ..

مقدمه : شعر گفتن و کلا ترانه سرایی جزو مورادی است که به خصوص برای افرادی که سابقه ادبی کمی دارند و یا اطلاعات کمی در مورد شعر و شاعری دارند میتونه خیلی سخت تر از داستان نویسی و موارد نثر گونه باشه. همانطور که بسیار میخوانیم افرادی هستند که مینیمالهای بسیار زیبایی مینویسند و همچنین افرادی که با دست نوشته های زیبایشان حس آدم را دگرگون میکند. و با خواندن متنشان باهاشون به نوعی همذات پنداری میکنیم.
اما علت اینکه شعر و ترانه در میان پستهای وبلاگی کمتر از داستان و مینیمالها هستند به نظر من اول ناتوانی نویسنده ( یا شاعر ) است. و بعد مربوط میشود به ازدیاد اشعار بسیار فراخ و زیبایی که شاعران بزرگ پارسی سروده اند. اما خوب میدانیم که نویسندگی در این سالهای اخیر و کلا سالهای معاصر ضعیف دنبال شده . و این خلاء به نوعی فرصتی برای افراد نویسنده در وبلاگها یا در سرویسهای میکروبلاگینگ مثل توییتر و پیغامک و … ایجاد کرده تا به این امر بیشتر و بهتر بپردازند.

اما بعد از این مقدمه قصد دارم خودم همینطوری یه قدمی توی شعر و شاعری بگذارم…

خوب برای شروع تصمیم دارم در رابطه با دو موضوع فقط یکی یه بیت بسرایم

سفرها

کاش سفرها میشدند تکرار
آن با هم بودنها نبودند تنها

شب من

گو اینکه در شبی هستیم و خواب و خیالی داریم
هوا سرد و پنجره بازتر, خوش به حالم, خیالی داریم

پی نوشت : سعی میکنم در شعرهای بعدی به موضوعات اجتماعی بپردازم.

مشترک فید وبلاگ شوید