برو !

انگار کنارم بود. هر لحظه که قطرات بارون به پنجره ی چوبی اتاق انباری میخورد یاد اون می افتادم. یاد اون روزی که تو پاییز دست منا گرفته بود و تو بارون با هم عشقبازی میکردیم. یاد اون روزهایی که وقتی منا نمیدید مثل ابر بهاری که اشتباها تو پاییز باریده گریه میکرد. برام کابوس بزرگی شده بود. اون هر روز به من زنگ میزد و طوری با من عشقبازی میکرد که گویا در کنار ِ هم بر روی یک تخت در شبی تاریک و سرد در زمستان در زیرزمینی که دربش بر حیاط باز است و نم نم قطرات باران ترنمی دل انگیز ایجاد کرده باشد و بوی خاک ناشی از خیسی قطرات سیلاب آب به مشام رسیده باشد میگذارنیدیم.
هر روز میخواستم بهش بگم که دوستت ندارم. ولی باورش خیلی برای خودم حتی سخت بود. حالتی سخت عجیب بود. مثل این بود که بخواهی بر روی یخ شبی گرم و آرامی را سپری کنی. نمیدانم چجوری بهش بگم. ولی روزی خواهم گفت…

اره . بهش گفتم. خیلی سخت بهش گفتم. خیلی سخت تو همون روز برفی حقیقت را بهش گفتم. بهش گفتم دوستت ندارم. برو ! دیگه دوستت ندارم. بهش گفتم یعنی از اول هم دوستت نداشتم. برو !

.

پی نوشت مهم : این حالت نگارش شاید کمی نا آشنا باشد. فقط یه توضیحکی میدم که ماجرا از چه قراره :
رنگهای به کار رفته هر کدام علاوه بر معانی که دارند , کمک میکند تا خواننده بتواند از حال و هوای خطی داستانی بیرون بیاد و روال غیر خطی داستان را متوجه شود.
رنگ قرمز _ ناشی از عشق . رنگ بنفش _ ناشی از عشق به فساد کشیده شده. خاکستری پر رنگ _ ناشی از محو شدن عشق . خاکستری کم رنگ _ ناشی از یاد ایام.

مشترک فید وبلاگ شوید